Rozdział dwudziesty trzeci

Steve Rogers nie lubił filmów katastroficznych. 

Obejrzał ich jednak na tyle dużo (próbując zorientować się w tych dziwnych, nowych czasach, które całe zdawały się jedną wielką katastrofą), że mógł stwierdzić z całą pewnością: od tego się właśnie zaczyna. 

Od tej sennej ciszy, w której nikt się niczego nie spodziewa. I dopiero patrząc wstecz można dojrzeć te drobne, pozornie niepowiązane ze sobą fakty. 

Farmer z Wyoming znalazł rano na swym polu wykoszone kręgi. 

W okolicach koła podbiegunowego zaobserwowano niezwykłej urody zorze polarne. 

Zwierzęta stały się jakieś niespokojne; psy wyły nocami, koty wściekle drapały do drzwi. 

Transmisja finałowego meczu World Series została przerwana w połowie przez dziwne trzaski i szumy. Mówiono o uszkodzeniu satelity przez "kosmiczne śmiecie". 

A potem jest romantyczny wieczór na tarasie Stark Tower i setka spadających gwiazd. "Meteorytów" - poprawia go Bruce, jak zwykle z pobłażliwym uśmiechem. 

I wtedy się zaczyna.

***

Phil Coulson spoglądał na ciemniejące niebo. Nowy Jork był piękny o tej porze roku. Tak przynajmniej mówił każdy slogan, reklamujący miasto, który miał na celu nakłonić turystów aby przybyli tu i pozbyli się zawartości swoich portfeli. Zwykle to działało, chociaż nikt tak naprawdę nie miał pojęcia dlaczego. 

- Trochę przypomina to Asgard. 

Obok niego stała Sygin. Spojrzał na nią. 

- To przez te światła – wyjaśniła – Nawet nocą jest tutaj jasno. 

- O tak – przyznał Phil – są naprawdę piękne. 

Sygin się uśmiechnęła, a on znowu poczuł jak coś łapie mu wnętrzności i ściska. Zwykle związki międzyludzkie omijały Coulsona, a i on jakoś nie starał się ich szukać. Nie było takiej potrzeby. Aż do teraz. Bo teraz stała obok niego ta niesamowita kobieta i nawet nie wyglądała na szczególnie przejętą tym, co jej obecność robi dla jestestwa biednego agenta. 

- Wszyscy bardzo się cieszymy, że Tony jest cały i zdrowy – powiedział po chwili milczenia. 

Na pierwszy rzut oka na twarzy Sygin nie zaszła żadna zmiana, jej uśmiech pozostał ciepły i uprzejmy. Jednak Coulson potrafił dostrzec w jasnych oczach wyraz zawstydzenia, oraz… Czy to był smutek? 

- Zrobiłam co w mojej mocy – powiedziała cicho. 

- Myślisz o Lokim, prawda? 

Westchnęła. 

- Nie mogę pozbyć się uczucia, że to, co przydarzyło się Tony’emu to po części moja wina. 

Phil już otwierał usta, ale Sygin uniosła dłoń. 

- Wiem, wiem, jednak mimo wszystko czuję się za to odpowiedzialna – spojrzała na stojącego obok agenta - Bądź co bądź Loki to mój mąż. Wprawdzie niewiele mamy już ze sobą wspólnego, ale przecież świetnie go znam i powinnam była przewidzieć, że będzie coś kombinował. 

Coulson pokręcił głową. 

- Nikt z nas nie zdołał przewidzieć na co wpadnie Loki, a przecież przez cały czas był pod czujną obserwacją. Po prostu niektóre rzeczy są splotem wieku różnych wydarzeń, których wyniku nie jesteśmy w stanie przewidzieć. 

Sygin spojrzała na niego z uśmiechem. W jej oczach tym razem dostrzegł wdzięczność. Prze chwilę Phil wyglądał jakby walczył sam ze sobą, jednak w końcu się poddał. 

- Mogę zadać ci pytanie? 

- Oczywiście – powiedziała Sygin – nie krępuj się. 

- Mmm – przez twarz Coulsona przebiegł wyraz lekkiego zażenowania – Nie chcę być niegrzeczny… chodzi o tę sprawę z Hel… 

Kobieta przyglądała się mu z czymś, co mogło być tylko niebiańską cierpliwością. Phil był jej za to niewyobrażalnie wdzięczny. 

W końcu wziął się w garść. 

- Jak to się stało, że Loki tak nagle postanowił pomóc swojemu bratu w odzyskaniu Tony’ego? 

Przez chwilę twarz Sygin pozostała nieruchoma i Coulson pomyślał, iż zrobił coś kompletnie głupiego, jednak po chwili na twarzy kobiety wykwitł wielki uśmiech i zwyczajnie wybuchła ona śmiechem. 

To wyraźnie skonfundowało jej rozmówcę. 

Sygin, nadal chichocząc, założyła ramiona na piersi, stając z nim oko w oko. 

- Muszę przyznać agencie Coulson, jest pan naprawdę bystry. 

Kącik jego ust mimowolnie uniósł się do góry. 

- Po części wymaga tego moja posada, droga pani – stwierdził z lekką ironią w głosie. 

Sygin znów się roześmiała. 

- Nie wątpię – jej zaczął przypominać ten na twarzy Phila – A więc chcesz wiedzieć co lub kto stoi za nagłą przemianą boga Kłamstw. 

Skinął głową. 

Zerknęła w stronę miasta, jakby szybko zbierając myśli. Szybko odwróciła do niego wzrok. 

- Powiedzmy, że ktoś mocno go zmotywował. 

Coulson stwierdził, że musi mu to wystarczyć, a coś jeszcze bardziej głośniejszego przekonywało jego mózg, że tak naprawdę to nie chce tego wiedzieć. 

W tym momencie pomiędzy tą dwójką pojawiło się coś, co mogło być nicią porozumienia, ale taką, która łączyła ludzi o tej samej inteligencji i bystrości umysłu, które to jednak nie szukają u publiki poklasku. Wbrew temu, co twierdziły stałe czytelniczki romansów, takie uczucie nie zdarzało się często. 

I może wtedy pomiędzy stojącymi naprzeciwko siebie kobietą a mężczyzną doszłoby do czegoś więcej, na przykład chwycenia za rękę, od którego wiele pięknych rzeczy się zaczyna, niestety dokładnie w tym decydującym momencie coś za oknem zwróciło ich uwagę. Coś, co z pewnością nie było spadającą gwiazdą. 

Sygin zareagowała pierwsza. 

- Niech zgadnę, tysiące zielonych świateł, spadających na ziemię nie jest w Midgardzie częstym zjawiskiem. 

Coulson zastanawiał się tylko przez chwilę. 

- Raczej nie. 

- Tak myślałam. 

*** 

Kiedy zjawili się w głównej Sali, przy długim stole zebrali się już wszyscy Avengersi, nie licząc Tony’ego i Thora, których, biorąc pod uwagę rosnącą powagę sytuacji, trzeba będzie wkrótce ściągnąć z powrotem na Ziemię. 

Wszyscy niczym zahipnotyzowani wpatrywali się w wielki hologram wiszący nad stołem. Z prawej strony pokazywał on nagranie spadających zielonych „meteorytów”, lewa strona ukazywała rzędy danych i skomplikowane obliczenia. 

W pomieszczeniu panowała kompletna cisza. Nikt nie chciał się przyznać, że nie ma pojęcia na co tak naprawdę patrzy. Nie minęła chwila, a Bruce Banner poczuł na sobie spojrzenia pozostałych Avengersów. Przełknął ślinę. Nigdy nie lubił być w centrum uwagi. Zerknął na trzymany w ręce mały dotykowy ekranik. 

- A więc biorąc pod uwagę otrzymane pomiary, wygląda na to, że cokolwiek to jest, spadło w okolicach Nowego Meksyku. Dokładnie na pustyni – dodał. 

Hawkeye jak na zawołanie przewrócił oczami. 

- No to już możemy uznać za tradycję. 

Nikt nie zwrócił na niego uwagi. Fury zwrócił swoje oko na doktora. 

- Wiemy już co to jest? I co ważniejsze, jakie ma zamiary? 

Banner pokręcił głową. 

- Niestety, w tej chwili nie jestem w stanie odpowiedzieć na żadne z tych pytań. 

W tym samym czasie agent Coulson, stojąc z boku, przyciskał słuchawkę do ucha. 

- Dostępne są już zdjęcia satelitarne obiektów – poinformował zebranych. 

Fury zatarł ręce. 

- Świetnie – rzekł – doktorze Banner, proszę rzucić je na główny ekran. 

- Już się robi. 

Przez chwilę Bruce manipulował opcjami w swoim gadżecie. Nagle na wielkim ekranie zaczęły pojawiać się zdjęcia. Najpierw kontynentu, potem całego stanu, potem pustyni, a potem… 

Wszyscy jak na komendę wstrzymali oddech. Zaraz potem wytrzeszczyli oczy na to, co ujrzeli na ekranie. Pokój znów wypełniła cisza, jakby każdy z zebranych próbował oswoić się z tym, co widzi. Dopiero po minucie rozległ się lekko zachrypnięty głos Clinta. 

- Czy ktoś mi może wyjaśnić co to do cholery jest?